Micheline (57) leeft sinds 2011 met diabetes. Ze wil niet zielig gevonden worden, maar meer begrip van de buitenwereld zou af en toe fijn zijn. ‘Weet je wat écht irritant is? Als anderen voor mij bepalen dat ik die taart beter niet kan nemen.’
‘Diabetes type 1 is een fysieke aandoening, maar zit net zo goed in je hoofd. Je bent er de hele dag mee bezig. Elke boterham die je eet, elke fysieke inspanning die je doet – daar moet je over nadenken. Wat betekent dit voor mijn glucosewaarden? En welke actie moet ik daar wel of juist niet op ondernemen? Dat is soms gekmakend. Zeker in de eerste jaren nadat ik de diagnose kreeg, toen ik nog zelf moest vingerprikken en de hoeveelheid toe te dienen insuline moest berekenen.’
Elke dag een schuldgevoel
‘Ik heb elke dag een soort schuldgevoel. Als mijn waarden te hoog of te laag zijn, denk ik: wat heb ik verkeerd gedaan? Had ik iets anders moeten doen? Ook in gezelschap is het lastig. Ben ik aan het wandelen met anderen, dan moet ik soms stoppen om te meten of te eten. Met de hele familie uit eten? Dan ga ik liever niet mee, want dat loopt zelden goed af. Ook ben ik lang niet altijd een leuk mens geweest. Als je laag zit, kun je chagrijnig of kortaf worden. Dat is niet eerlijk naar degene die tegenover je staat.’
Weer een leuker mens
‘Sinds ik de Real Time Continuous Glucose Monitor gebruik, ben ik weer een leuker mens. Omdat mijn glucosewaarden stabieler zijn. En omdat ik minder ‘moet’ en meer vrijheid heb én ervaar. Daardoor heb ik meer energie, slaap ik beter en presteer ik beter op mijn werk. Kortom: ik zit veel lekkerder in mijn vel. Ook al blijft diabetes de hele dag in je hoofd zitten, elke dag weer, mijn leven is door de continue monitoring een stuk makkelijker geworden. Deze technologie, in combinatie met een hybrid closed loop systeem, geeft me zoveel rust en vertrouwen. De toegang tot deze technologie gun ik iedereen met deze ziekte.’
Meer begrip
‘Ik ervaar nog veel vooroordelen en onbekendheid over diabetes. Het verschil tussen type 1 en 2 is voor veel mensen onduidelijk. Meer begrip van de buitenwereld zou af en toe fijn zijn, zonder dat ik zielig gevonden wil worden. Wat ik wel écht irritant vind: als mensen voor mij beslissen wat ik wel of niet moet doen. Op sommige verjaardagen wordt niet eens aan mij gevraagd of ik taart wil. Want ja, ik heb diabetes. Maar soms wil ik wél taart. Gewoon, omdat ik er zin in heb. En omdat ik op dat moment de consequenties van het eten van dat taartje aanvaard.’
